Terug naar 17 maart. Ik rij al vroeg naar Den Haag om de plek te ontdekken waar ik vanavond ga dansen. Als ik eenmaal binnen ben in het Zeeheldentheater, valt al mijn spanning al gauw van me af. Ik voel me welkom, word liefdevol ontvangen en tegelijkertijd voel ik me tussen de grote hoeveelheid mensen niet te opvallend. Ik ben echt opgetogen als we de zaal ingaan, maar een beetje overweldigd door de grote ruimte. Tegelijk positief verrast door de fijne, warme sfeer die daar hangt.
We beginnen liggend op de grond. Ik blijf wat aan de zijkant, kijk graag de kat uit de boom. Rakesh draait mooie muziek die me goed helpt om even tot mezelf te komen. Als we tijdens deze warming up ook even mogen losgaan op heerlijke uptempo muziek lukt het mij prima om te aarden in deze ruimte. Ik voel zoveel energie om mee heen in de rondte spatten en het maakt me heel erg blij en vrolijk. Dat hier alles kan en mag is zo’n bevrijding. Mijn spanning is eigenlijk al helemaal verdwenen, terwijl ik dagen eerder al zenuwen voelde als ik er maar aan dacht.
We zijn misschien wel met vijftig man en er is zoveel te ontdekken tussen zoveel mensen, dus ik ben nu vooral supernieuwsgierig.
Dan mogen de mannen op de grond gaan liggen met een blinddoek om en de vrouwen mogen tussen ze door lopen en ze aanraken. Ik moet even voor mezelf bedenken wat ik daarvan vind, maar concludeer al gauw dat het liefdevol en dus oké is, dus ik doe gewoon mee. Die blinddoeken zijn heel veilig: niemand let op wat ik doe en ik word niet beoordeeld. Ik strijk mannen over hun benen en armen, of houd hun hand even vast. Na afloop van deze sessie laten de mannen horen hoe deze ervaring was: een grote gezamenlijke, tevreden zucht klinkt door de ruimte.
Dan beginnen we de dans. We kiezen allemaal een man uit en gaan deze leiden in een dans. Ik gluur wel een beetje om me heen, want ik heb dit nooit eerder gedaan. Toch gaat het heel vanzelf, de bewegingen. En ik leg geen druk bij mezelf, het hoeft geen ingewikkelde dans te zijn, ik moet in mijn gevoel zijn met de ander. En in dat gevoel is zelfs stilstaan goed.
Ik merk dat ‘mijn’ man het fijn en rustgevend vindt, althans dat vermoed ik door zijn ademhaling die zwaarder wordt. Ik durf mijn lijf tegen het zijne aan te drukken en vrij intiem met hem te dansen. Dan moet ik hem laten gaan en hij zal nooit weten wie ik was.
Vervolgens vind ik een meisje. De groep is namelijk niet helemaal gelijk verdeeld kwa geslachten. Misschien zit het tussen mijn oren, maar het voelt heel anders met een vrouw dan met een man. Wel fijn, we dansen best lekker, maar het is ook de bedoeling dat we snel, bijna vliegend door de zaal bewegen en met zoveel mensen om ons heen is dat lastig. Ik wil mijn meisje beschermen en heb moeite om overzicht om haar heen te bewaren en tegelijk met haar te dansen. Maar ook dat mag er zijn, realiseer ik mij. Thema van deze avond is ‘surprise me’: normaal gesproken gaan de blinddoeken nooit af. Maar nu aan het einde van deze dans dus wel! Er ontstaat gelijk een hoop gebabbel in de zaal. De blinddoeken worden overgedragen aan de ander, wat betekent dat ik nu mijn ogen ga sluiten en moet wachten op een dans met een onbekende.
Iemand pakt me en ik volg. Het is een spelletje dat we samen spelen, alleen wij twee. Ik moet soms lachen en soms zelfs kinderlijk giechelen. Soms is het wat afstandelijker, soms is het intiem. Maar altijd samen, vol vertrouwen. Ik heb tot mijn eigen verbazing geen moeite om alles los te laten. Het voelt zo vredig.
Zoals ik eerst mijn geblinddoekte danspartner wilde beschermen, wil ik nu zelf met blinddoek om helemaal niet beschermd worden. ‘Ik kan wel tegen een stootje, dus de ander kan dat natuurlijk ook’, realiseer ik me nu. En alles voelt zo vrij! Ik word in de rondte gedraaid, voel me duizelig worden, ik geef me over aan de ander, beweeg mee en probeer zelf soms ook voorzichtig toenadering tot de ander te zoeken. Want ik ben wel afhankelijk en ik verlang zo naar deze verbinding. Dit is echt precies wat ik zocht.
Je bent in deze dans vooral met elkaar bezig en daardoor kun je gewoonweg niet teveel in je hoofd zitten, iets wat ik veel te vaak doe. Nee, je zit in je lijf en Rakesh helpt ons ook: tussendoor laat hij ons soms even stoppen en vraagt hij ons bewust te zijn van wat we voelen van binnen, hoe de energie voelt, of we nog blij zijn met wat er gebeurt. Nou en of ik blij ben! Het is een heerlijke flow en ik weet niet eens meer precies met hoeveel mensen ik heb gedanst. Er gebeurt zoveel.
Als laatst danste ik met P. Dat weet ik, omdat hij moet blijven staan als ik na afloop mijn blinddoek afdoe: een echte surprise dus weer en ik vind dat hartstikke leuk, want ik ben toch wel nieuwsgierig met wie ik zo fijn heb bewogen. Hoe groot is hij, wat voel ik voor kleding, heeft hij een baardje? Dat vroeg ik me stiekem tussendoor wel af, maar nu kijk ik hem aan. We dansten zo aangenaam. Ik voelde dat we lachten, zwierden en naar elkaar trokken. We eindigden dan ook in een intieme, gevoelige knuffel. De workshop duurt een uur en de tijd vliegt. Toch ben ik achteraf wel moe. Veel mensen ervaren dat waarschijnlijk ook, zij verlaten de ruimte. Er is dus wat meer ruimte op de dansvloer en ik dans nog even, maar ik merk al gauw dat ik leeg ben. Ik heb een hoop ervaringen te verwerken en van binnen gebeurt er veel. Bovendien moet ik nog een uur naar huis. Maar ik voel me zo … geheeld. Ik kan er eigenlijk geen goed woord voor vinden, maar ik voel me erg gelukkig. Warm, liefdevol. Moe en leeg, maar energiek en gevuld tegelijk. Ik ga dit absoluut vaker doen. Het was echt een genot!
Mariëlle
21 april is er weer een Tantric Dance PARTY in Den Haag. Deze editie staat in het teken van 'Tender Embrace'. Bekijk het Facebookevent voor alle info.