Moeilijke vraag
Natuurlijk had ik niet verwacht dat het een makkelijke vraag was, je had al heel lang niet meer de behoefte om de connectie te maken met anderen. Je koos ervoor om je vooral ‘schuil’ te houden op jouw (zolder)kamer. Als ik eerlijk ben, begreep ik je keuze. Dat snelle brein van jou, de manier hoe jij naar de wereld keek en de intense zachtheid die je als mens in je had waren zo enorm bijzonder. Zoals jij zijn er maar zeer zeer weinig… los van het feit dat iedereen uniek is. Toch waren dat de dingen die ervoor zorgden dat het ‘staande houden’ in de wereld een enorme opdracht was en deze vraag was dat blijkbaar ook.
Hoofd in je handen
Maar toen ik je daar zo zag zitten, met je hoofd in je handen en je ellebogen leunend op je knieën, bedacht ik me dat er 1 ding was wat je misschien nog wel het meest miste, of eigenlijk 2 dingen. Gelijkgestemden en echt contact. Ik zag hoe je lichaam vroeg om aangeraakt te worden, hoe teder en lief je kon zijn zonder iets van de ander te verwachten. Ik luisterde naar je en hoorde dat je uitsprak de liefde te missen. En dat je in de ruim 40 jaar dat je hier nu rond liep je juist daardoor ook de liefde naar jezelf toe was verloren.
Jezelf graag zien
Er waren mensen om je heen die dachten dat het wel te fixen was. En even zag ik je twijfel, vroeg ik je om mee te gaan omdat ik dan hoopte dat je van gedachte zou veranderen? Ik keek je aan en trok mijn wenkbrauwen op. Je kunt veel van me zeggen, maar de behoefte om je ‘te fixen’ had ik niet.
Belofte
Mijn belofte aan jouw was duidelijk, de laatste periode zo aangenaam en makkelijk mogelijk maken en er vooral voor je zijn als jij dat wilde, samen met Bart. Kijk Ik kijk naar je terwijl je met Bart zit te praten, jullie gesprekken gaan diep zoals jullie beide het leven ervaren. Wat zitten jullie toch op één lijn en wat is het prachtig om jullie samen bezig te zien.
Voorbij
Er gaan dagen voorbij waarbij ik verschillende antwoorden krijg op mijn vraag of je zaterdag mee gaat naar TD. Het blijkt een moeilijke beslissing. Ik zie je twijfel en je spreekt hem deels ook uit. Je vertelt me over je littekens en uitslag op je armen. Je vertel me over je schaamte en over dat waar je bang voor bent als andere mensen je zien.
Gelijkgestemden
Terwijl we praten vraag ik je of ik je iets mag vertellen. Lief als je bent weiger je me nooit iets als het gaat om dit soort gesprekken. Ik vertel je over de zachtheid die ik ervaar tijdens de ontmoetingen die Bart en ik hebben met mensen die zich bezig houden met Tantra en Tantric dance. Juist die zachtheid, de verbondenheid vanuit jezelf zonder opgelegde zaken zonder hardheid of moetjes. Het eerst verbinden met mezelf en dan met de ander, dat hebben Tantra en Tantric Dance me geleerd.
Loslaten
Tantric Dance leerde me ook loslaten, het leerde (leert) me om bij mezelf te blijven en contact te maken van binnen uit om daarna weer los te laten. Loslaten is wat jij net als ik soms heel moeilijk vindt. Ja Die zaterdagochtend stuur je een berichtje naar Bart dat je toch mee gaat naar Antwerpen. Als je bij ons in de auto stapt voel ik hoe zenuwachtig je bent. Ik kijk je aan middels de achteruitkijkspiegel en knipoog, daar is een kleine schamper lachje. Bij aankomst zie ik dat je onder je jas een dikke rode trui aan hebt. Ik hoop van binnen dat je het niet te warm gaat hebben maar begrijp je keuze.
Doen
Tijdens de eerste klanken en oefeningen zie ik je nog wat onwennig bewegen. De festivals die je al met Bart bezocht waren vol dans dus ik weet dat je dit eigenlijk graag doet. Na een tijd komt het moment dat de blinddoeken tevoorschijn komen. Je kijkt afwachtend rond en pakt vervolgens een blinddoek. Mijn hart maakt een sprongetje! Later in de auto zou je me vertellen dat de eerste dans een moeilijke was, een die niet vanzelf ging en waar het wat ‘ongelukkig’ voelde’ omdat het contact maken zo onwijs spannend is na zo’n lange tijd.
De avond
In volgende ‘rondes’ dans je met anderen tot er nog een moment komt dat je toch kiest voor een blinddoek. Hoewel ik je maar kort heb gezien, voelde ik voor het eerst na lange tijd even de rust in je systeem. Je zweefde, je gaf je over aan wat er was en beleefde. Later zou je over juiste die dans een tekening maken, terwijl je al lang niet meer tekende.
Laatste dans
Wat ben ik blij dat ik je aan het einde zag zitten aan de kant. Was je moe? Wilde je weg? Ik twijfelde even, zal ik het je vragen… wat ben ik blij dat ik dat deed. Ik nam je mee door de hele ruimte, met zachte aanrakingen en zachte bewegingen. Hoewel het even wennen was had je inmiddels je dikke trui uit gedaan. Zachtjes ging mijn hand over een van de littekens, er was een kleine schok te zien die door je hele lichaam ging, toch vervolgden we onze dans. De dans zou onze eerste en onze laatste zijn, een die ik in mijn hart heb meegenomen en naast hartjes koekjes die we samen graag aten voor altijd zal herinneren.
Terug
Op de terugweg vertelde je dat je het toch heel moeilijk vond. De verwachtingen van de buitenwereld, van de mensen al daar. Je vertelde dat je te lang niet onder de mensen was geweest om te weten hoe je daar mee om moest gaan. Je vertelde dat deze mensen niets verwachten, dat alles goed was, dat het niet mooi of goed moest zijn en dat je dat allemaal zo moeilijk vond om dat te geloven want dat is zoals jij zo graag de wereld zou zien. Tegelijkertijd kon je de vinger ook op de zere plek leggen. Je sprak uit dat de dansen stuk voor stuk hadden laten zien waar het moeilijk liep. Dat het heel leerzaam was en je de één na laatste dans enorm koesterde. Je vond het daarnaast ook heel bijzonder om te zien hoe Bart en ik als koppel er voor kozen om jou mee te nemen. Ik kan je zeggen, tot op de dag van vandaag heb ik daar geen spijt van, sterker nog soms vraag ik me af of ik dat niet eerder had moeten vragen, nee niet om je te fixen maar omdat ik denk dat het je wellicht even van je zolder had gehaald naar een plaats waar mensen komen zoals jij en ik. Mensen die opzoek zijn naar zichzelf en tegelijkertijd naar vrijheid. Mensen, heel veel verschillende mensen.
Voelen maar niet zien
De dans van het leven, we wisten dat jij deze ging ontspringen en dat dat niet meer lang zou duren. Enkele weken later koos je ervoor om onder begeleiding dit leven te verlaten. In je hoofd speelde en danste je al lang met dit idee en eindelijk ging jouw wens in vervulling. Geen emotionele lijdensweg meer. Bij onze laatste ontmoeting hebben we het nog gehad over die avond daar in Antwerpen. Over het moment dat je even kon zweven en hoopte dat dat daags nadien ook zo zou voelen. Zo dans je nu in mijn hoofd, zonder rode trui, met een zachte glimlach op je gezicht. Een herinnering die ik koester en ingekaderd heb in mijn hart. Tantric dans bracht ons veel meer als lessen en een bijzondere avond. Die ene avond daar in november bracht ons beelden die we voor ons leven koesteren. Ook nu we je hebben moeten loslaten, nu jij danst op de zachte wolken daar aan de andere kant. Dank je wel jij, voor wie je was, voor wie je bent en voor wie je gaat zijn. En over een tijdje… als ook mijn tijd is gekomen… dansen we daar samen!
Suzanne